ترسیم نه از یاد تو خدا پنداریت میلرزاندم.

از پیشانی بر خاک زده مردمی که داغ دار محرم بودند زمانی نزدیک… میلی کشنده از پرستش

در کورترین لایه افکار مردم ات خفته.

و تو بگمانم نیک دانسته بودی

که اینچنین خرامان آرام آرمیدی

بر تختی سرد

تا مغرور ترین خدا باشی

نزد مردم ات امروز

که “هیچ” را میپرستند.

پهنه ی وسیع قلمروات جاوید بادا