چکیده :استخراج ارزشهای گذشته معماری , استفاده از مصالح , تکنولوژی روز و بهبود روابط ساختمان با طبیعت میتواند راهکارهای امروز مقابله با این ویروس باشد.

انتشار تحقیقات جدید نشان می دهد که ویروس کرونا میتواند چندین ساعت در هوا زنده و معلق بماند.این ویروس توان انتقال از طریق امواج صوتی را هم دارد.

ما تمهیداتی برای مواظبت از این ویروس تببین کرده ایم

اما ساختمان ها نیز به مانند انسان ها نیازمند مواظب مستمر دارند.

انباشت نامتناسب و ناهمگون جمعیت به نسبت زمین نتیجه ای می دهد که امروز گریبان گونه بشر را گرفته : زنده ماندن روی یکدیگر در فضایی به نام آپارتمان!

در آپارتمان‌ها از تهویه‌هایی با داکت مشترک و وجود فضاهای مشاع با مکث زیاد مانند آسانسور ،باعث انتشار ویروس ها می‌شوند.

شاید این دگرریسی کوتاه مدت زیستی ، برای معماری سنتی ما غریب هم نباشد.معماری ما بیماری های مسری و معاصره های طولانی زیادی را تجربه کرده است. از این رو معماری ما فرد گرا بوده ، مشاعات مرکزی توان تاب آوری در اجتماعات کوچک را در خود داشته است.

معماری سنتی ایرانی نگاه ویژه به موضوع تطهیر داشته است . ره‌یافت را شاید بتوان، بازنگری در روش های معماری گذشته که دچار سایش زمانی و انقراض تکنیکی شده‌اند یافت.استفاده از زغال برای جلوگیری از فساد آب و کاربرد نمک در مصالح از شگردهای نیاز به‌روزرسانی هستند

البته نگاه به مصالح تکنولوژیک مدرن هم میتواند در مسیر تکمیلی مصالح «های‌تک» باشد.بکار گیری بلوک های تصویه هوا و خلق ساختمان هایی که ورود اکسیژن از بدنه آنها نیز اتفاق می افتد .ساختمان های عمومی‌ فاقد سیستم تصویه هوا هستند.تکمیل این فرایند با مصلح کردن جدارها به فیلتر هایی برای ورود هوایی تصویه و مطبوع، نقش ماسک های ساختمان را ایفا می کنند.

استفاده از بتن هایی لیتراکن که نور را خود عبور می دهند ،نیز به منظور تامین نور طبیعی و گندزدایی میتوان بکار برد. ضد عفونی فضا توسط امواج با طول موج های گذرا از دیگر راه های اکولوژیکی می باشد.

قرن بیستم قرن قهر با طبیعت بوده است، آشتی با اکوسیستم راهبردی دیگر را برای مبارزه با ویروس ها با معماری سبک «اکوتک» به ما پیشنهاد می هد.

استفاده گیاه گاردنیا gardenia که دارای برگ هایی همیشه سبز و گندمی serratula که گیاهی‌ست ارزان و زیبا از خانواده مارچوبه سانان.

وجود این گیاهان در تصویه هوا و تامین رطوبت و تولید هوای مطبوع نقش ریه های ساختمان را ایفا می کنند . ضمن اینکه سرگرمی و همزیستی با گیاهان کاهش افسردگی را در قرنطینه به همراه دارد.

معماری برایند خلق فضا است و رویدادی که در آن اتفاق می افتد. این ویروس رویداد های تمام فضاهای معماری را تحت الشعاع قرار داده است .شاید تلفن همراه که مورد نقد همیشگی بوده است، تنها راه حضور ایزوله در فضای عمومی را به صورت مجازی یدک می کشد.

از طرفی نگرانی از به‌روز شدن و همیشگی شدن ؛ از طرفی دیگر امکان به وجود آمدن نمونه هایی همسان در آینده نیز وجود دارد.

اصلاح ضوابطی چون فواصل تردد و تدوین استاندارد های فضاهای مشترک باید راهبرد های اصلی در معماری فردای ما باشد.

سازمان نظام مهندسی باید رابطه این ویروس را با معماری،تحلیل و با هم اندیشی نخبگان معماری ،به ترکیبی کارا دست یابند.

نتیجه می توان به خلق یا ذیل مبحثی به نام « پدافند غیر عامل ویروسی» در ساختمان برسد.